Oprowadzanie kuratorskie po wystawie "Jeszcze o Swinarskim..."

Kategoria
Wykład
Dates
7 listopada 2019 17:00
Miejsce
Dział Teatralno-Filmowy Muzeum Historii Katowic, ul. Kopernika 11
E-mail
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Zapraszamy na oprowadzanie kuratorskie po wystawie Jeszcze o Swinarskim… Prowadzenie: M. Katarzyna Gliwa.

Konrad Swinarski – reżyser, inscenizator, scenograf. Jeden z najwybitniejszych twórców europejskiego teatru współczesnego i najważniejszych twórców w historii polskiego teatru. Stworzył własny styl teatralnej wypowiedzi. Używał niezwykle zróżnicowanych środków artystycznego wyrazu i odrzucał tradycyjne sposoby tworzenia. Fascynował, urzekał, kształtował  gusta widzów. U podstaw jego nowatorskiej interpretacji utworów scenicznych była rzetelna i dogłębna analiza tekstu literackiego. Dążąc do prawdziwego poznania człowieka i świata, w swoich realizacjach konsekwentnie ukazywał całe bogactwo problematyki.

Urodził się 4 lipca 1929 r. w Warszawie. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Katowicach, na Wydziale Architektury Wnętrz PWSSP w Sopocie, na Wydziale Plastyki Sceny w PWSSP w Łodzi oraz na Wydziale Reżyserii Dramatu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Studia ukończył w 1955 r. Dyplom uzyskał w 1972 r. na podstawie realizacji Snu Nocy Letniej Williama Szekspira w Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie. W latach 1955–1957 przebywał w Berlinie na stypendium Berliner Ensemble. Zafascynowany twórczością Bertolta Brechta asystował przy jego inscenizacjach, a po powrocie do Warszawy wystawiał sztuki mistrza. Ponadto warsztat reżyserski kształcił pod okiem: Leona  Schillera, Edmunda Wiercińskiego, Bohdana Korzeniewskiego i Erwina Axera. Samodzielnym debiutem scenicznym Swinarskiego było przedstawienie pt. Żeglarz Jerzego Szaniawskiego, którego premiera odbyła się 14 maja 1955 r. Rok 1964 przyniósł mu międzynarodową sławę dzięki dwóm berlińskim inscenizacjom: Pluskwa Władimira Majakowskiego oraz Męczeństwo i śmierć Jean Paul Marata Petera Weissa. Realizował spektakle w kraju, jednocześnie wystawiał na deskach światowych teatrów, m.in. w Berlinie, Tel-Awiwie, Mediolanie, Helsinkach, Düsseldorfie i Moskwie. Od 1965 r. rozpoczął współpracę ze Starym Teatrem im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie. Tu powstały jego najsłynniejsze inscenizacje – Woyzeck Georga Buchnera i Nie-Boska komedia Zygmunta Krasińskiego, uznane przez krytykę za realizacje wybitne, w których wyjątkowy styl artysty osiągnął pełnię wyrazu. W Krakowie odbyła się także niezwykle oryginalna premiera Dziadów Adama Mickiewicza (18.02.1973) oraz ostatnia premiera sztuki reżyserowanej przez Swinarskiego na scenie Starego – Wyzwolenia Stanisława Wyspiańskiego (30.05.1974). Nagła śmierć reżysera w katastrofie lotniczej r. pod Damaszkiem (19.08.1975) przerwała przygotowania do wystawienia Hamleta Williama Szekspira.

Wybór inscenizacji:

Karabiny matki Carrar Bertolta Brechta (1954, Teatr Nowej Warszawy)

Smak miodu Shelagh Delaney (1959, Teatr Wybrzeże w Gdańsku)

Czarowna noc i Zabawa Sławomira Mrożka (1964, Teatr Współczesny w Warszawie)

Żałosna i prawdziwa tragedia pana Ardena z Feversham w hrabstwie Kent przez nieznanego Autora opowiedziana, tekst anonimowy (1965, Stary Teatr im. Modrzejewskiej w Krakowie)

Woyzeck Georga Büchnera (1966, Stary Teatr im. Modrzejewskiej w Krakowie)

Marat Sade Petera Weissa (1967, Teatr Ateneum im. Jaracza w Warszawie)

Klątwa Stanisława Wyspiańskiego (1968, Stary Teatr im. Modrzejewskiej w Krakowie)

Sen nocy letniej Williama Szekspira (1970, Stary Teatr im. Modrzejewskiej w Krakowie)

Wszystko dobre, co się dobrze kończy Williama Szekspira (1971, Stary Teatr im. Modrzejewskiej w Krakowie)

en nocy letniej Williama Szekspira (1973, Darmstadt)

Pluskwa Włodzimierza Majakowskiego (1975, Teatr Narodowy w Warszawie – nagroda tygodnika Przyjaźń)

Nagrody:

1960 – Nagroda SPATiF-u im. Leona Schillera przyznawana młodym reżyserom za wybitne osiągnięcia w dziedzinie inscenizacji, za rok 1959

1965 – Nagroda Krytyki Zachodnioniemieckiej za rok 1964 za wystawione w Berlinie Zachodnim sztuki: Męczeństwo i śmierć Jean Paul Marata Petera Weissa i Pluskwa Włodzimierza Majakowskiego

1965 – Nagroda Klubu Krytyki Teatralnej im. Boya za inscenizację Nie–Boskiej Komedii Zygmunta Krasińskiego w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie i za reżyserię sztuki Przygody pana Trapsa Friedricha Dürrenmata w Teatrze TV

1969 – Nagroda ministra kultury i sztuki II stopnia za twórcze poszukiwania w dziedzinie inscenizacji teatralnej

1971 – Grand Prix za reżyserię przedstawienia Żegnaj, Judaszu Ireneusza Iredyńskiego w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie na XII FPSW we Wrocławiu

1973 – Nagroda kulturalna miasta Krakowa „za twórczość artystyczną dla miasta”

1974 – Grand Prix za reżyserię Wyzwolenia Stanisława Wyspiańskiego na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym BITEF w Belgradzie

1974 – Nagroda państwowa I stopnia za wybitne osiągnięcia w dziedzinie reżyserii teatralnej

1974 – Nagroda „Drożdże” tygodnika "Polityka"

1974 – Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

1974 – Nagroda Główna Jury w kategorii filmów TV za film Sędziowie na 1. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku

1975 – Nagroda tygodnika „Przyjaźń” przyznana pośmiertnie za inscenizację Pluskwy Włodzimierza Majakowskiego w Teatrze Narodowym w Warszawie

1976 – Grand Prix i Nagroda Honorowa przyznane pośmiertnie za reżyserię Wyzwolenia Stanisława Wyspiańskiego w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie na XVI Kaliskich Spotkaniach Teatralnych

Wystawę można oglądać do 24 listopada 2019 r.

 

 
 

Terminy

  • 7 listopada 2019 17:00

Wspierane przez iCagenda